Στις πρόσφατες, νωπές εκλογές είναι γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία εκφράστηκε υπό το κράτος πιεστικών βιοποριστικών της αναγκών, διότι στο μεγαλύτερο μέρος της είχε ήδη ξεπεράσει τα οικονομικά (και βιολογικά )της όρια αντοχής στις συνεχώς επιδεινούμενες και κλιμακούμενες μνημονιακές επιθέσεις στα εισοδήματα, τις παροχές και είχε στερέψει κάθε φοροδοτική ικανότητα, όσο και καταναλωτική δυνατότητα, ακόμα και η ελάχιστη δυνατότητα κοινωνικής αλληλεγγύης.Αποτέλεσμα συνεχείς αποεπενδύσεις, διαρροές στο εξωτερικό, μια κοινωνία που έτρωγε συνεχώς τις σάρκες της.
Ο κόσμος αγουροξυπνημένος από μια μακρά περίοδο ευημερίας με δανεικά, που σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος είχε επιλέξει κάποια στιγμή, βλέποντας το τότε σοσιαλιστικό τυρί, τώρα άρχιζε να διαπιστώνει την διεθνή ιδιωτική ομολογιακή φάκα.
Και το χειρότερο, τις συνέπειες του τέλους των συνεχών δανειοδοτήσεων της χώρας, μαζί με (ομολογουμένως ) αρκούντως πιεστικές χρονικά απαιτήσεις επιστροφής των δανείων, σε χρόνους και με τρόπους οικονομικά ατελέσφορους.
Και η κοινωνία, χωρίς καν να έχει και τα βιολογικά ακόμα περιθώρια ψύχραιμων αυτοκριτικών, ξέσπασε σε ότι αντιμνημονιακό βρέθηκε μπροστά της, δημιουργώντας ένα μίγμα εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς , πασοκικού πρωτοευθυνισμού σιλωαμικού τύπου, ανεξάρτητου ανομικού ο.φ.α ομφαλοσκοπισμού, κεντροδεξιού οτιναναισμού , αρκεί να ξεφευγε, για λίγο έστω, από την μέγγενη των μνημονίων.
Και το πέτυχε: Για πρώτη φορά εγεννήθη ημίν ΣΥΡΙΖΑ, παρά των ψηφοφόρων, ο καθείς για τους δικούς τους λόγους, τον Τσε, τον ποπάυ, το ζορρό…
Και ήρθε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς σχέδιο, χωρίς λειτουργική σύνδεση των ψηφοφόρων του, σε μια κοινωνία υποανάπτυκτη και χωρίς αστική παραγωγική βάση, μόνο με λαμόγια πέριξ της κεντρικής εξουσίας και τρισπανάσχετους διαχειριστές στην επαρχία , που είχαν μάθει ότι σοσιαλισμός είναι η κρατική και ευρωπαϊκή επιχορήγηση σε πολυόροφους αγρούς, σε ένα αριστερολεκτικού τύπου πελατειακό κράτος, μεγάλο μέρος του οποίου αποτελεί ήδη την βάση των ψηφοφόρων του.
Με χρόνια συμπλέγματα εκτός εξουσίας πολλών εξωκοινοβουλευτικών του στελεχών, πάνω σε ότι πετάει και ότι κολυμπάει, «από παπάδες μέχρι αραπάδες» , που λέει ο λαός. Και ολοι περιμένουν να δούμε τι θα δούμε!
Από την άλλη δεν διαφαίνονται κινήσεις από την αντιπολίτευση για αλλαγές των ηγεσιών τους, προφανώς περιμένοντας δικαίωση εξ αποτυχίας των νυν κυβερνώντων, παραγνωρίζοντας ότι ποτέ ο λαός μας δεν ξανάστησε ποτέ το ίδιο με τους ίδιους και 1 εκατομύριο δίκια να είχε και κυρίως δεν ξαναψηφίζει ποτέ αυτούς, από τους οποίους είδε τον οικονομικό, έως και βιολογικό χάρο με τα μάτια του, ακόμα κι αν από τους επιγενόμενους θα ερχόταν η πλήρης καταστροφή.
Ο λαός δίνει ξανά τις ευκαιρίες σε ίδιους ή όμοιους πολιτικούς χώρους πλήν είτε με άλλα πρόσωπα είτε με επιστροφή όσων νομίζει πολιτικά διωκόμενων προσώπων, που είχαν πει πριν χρόνια τις αλήθειες, τότε που κανείς δεν τις άκουγε!
Τί υπάρχει λοιπόν μπροστά μας; Θα δείξει!
Στο παρόν καταγράφονται απλώς οι πρώτες εντυπώσεις της κοινής γνώμης!
Ο γόνιμος προβληματισμός
"Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου"
