Σαφώς και είναι ικανή λύση ανάγκης μια προγραμματική συγκυβέρνηση με άλλο κόμμα, κι ακόμα περισσότερο εθνική λύση μια συγκυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Καλύτερο όμως όλων δεν είναι να τα σκέφτεται όλα αυτά, έχοντας συνάμα μια μεγάλη αυτοδυναμία στην Ελληνική Βουλή;
Που θα βρεί άλλη φορά αντίπαλους Σαμαρά και Βενιζέλο να είναι αμφισβητούμενοι και να μη θέλουν οι εσωτερικοί αντίπαλοι στα κόμματά τους να «κάψουν» εκλογικά άλλον Αρχηγό;
Που θα βρεί άλλη ευκαιρία να αδειάσει το “ποτάμι” στη “θάλασσα”του Βάρναλη;
Που θα βρεί ευκαιρία με τη λίστα να ξεκαθαρίσει θετικά κάποια θέματα στο εσωτερικό του και να δημιουργηθούν έμμεσα αρνητικά θέματα στα εσωτερικά και των άλλων, όπως πχ: η απουσία σταυρού σε “απολίτικα” δεξιά περιβάλλοντα ;
Που θα βρεί άλλη ευκαιρία να πετύχει μεγαλύτερη δεξιά πολυδιάσπαση, με άνοδο και σε ΑΝΕΛ και σε ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ;
Που θα βρεί άλλη ευκαιρία να ψηφίζονται άνετα τα νομοσχέδια, χωρίς την…κλωτσοπατινάδα της έσω κριτικής καθώς και της έξω συνεργαζόμενης …αποσπασματολογίας ;
Συνεπώς στο πρώτο παραπάνω ερώτημα, ΝΑΙ ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε κίνητρο να θέλει να πάρει την αυτοδυναμία και μάλιστα με αυξημένα ποσοστά, αναλαμβάνοντας μαζί και την πλήρη ευθύνη της διακυβέρνησης.
΄Οσο όμως θα μπορεί να το κάνει δεν αναμένονται αλλαγές στις ηγεσίες της αντιπολίτευσης.
Πάμε τώρα στο 2ο ζήτημα, αν μπορεί να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ και το μεσαίο χώρο:
Η απάντηση είναι ΝΑΙ, αν μπορέσει και κοινωνικά και πολιτικά να μετεξελιχτεί de facto και στην πράξη σε Κεντροαριστερά, απομονώνοντας ή απενεργοποιώντας τα περιθωριακότερα των αριστερών του στοιχείων , έστω και για λόγους τακτικής και μάλιστα στον πολιτικό χρόνο που αυτό θα διαρκεί.
Ο Λένιν το πρώτο που έκανε είναι περιθωριοποίησε τους επαναστάτες μπολτσεβίκους και πήρε από κοντά τους τραπεζίτες του τσάρου.
Είναι το δυσκολότερο όλων, στην περίπτωση που με σκοπιμότητα πολιτικής αυτό θα επιλεγόταν.
Σε διαφορετική περίπτωση ακόμα και τα μέγιστα εκλογικά ποσοστά και έδρες να έχουν επιτευχθεί, δεν θα υπάρχει η κοινωνική και ουσιαστική πολιτική βασιμότητα, με άμεσο αποτέλεσμα την αυξημένη πιθανότητα άμεσης αποκλιμάκωσης απάντων των μεγεθών, ποσοστών και των δεδομένων, που συνεχώς θα γίνονται και ζητούμενα.
Και βέβαια τα πάντα παράλληλα και σαφώς θα εξαρτώνται και από το ουσιαστικό και πραγματικό αποτέλεσμα για τη χώρα.
Για να επιτευχθεί όμως αυτό είναι απαραίτητες 2 προϋποθέσεις, εναλλακτικά :
1) Αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ και πλήρης ευθύνη του αποτελέσματος για τη χώρα , διαφορετικά τέλμα μακρύκοντων παραφωνιών και αντιφωνιών, ενίοτε και φάλτσων.
2)Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, είτε κομματικά Αρχηγός μείζονος μονοκομματικής έκφρασης (λιγότερο πιθανό) είτε (το πιθανότερο , ως ανεξάρτητη προσωπικότητα) Πρωθυπουργός επικεφαλής πολυκομματικού Κυβερνητικού σχήματος.
Σε κάθε περίπτωση πλήρης ΝΔ δε νοείται χωρίς Καραμανλή αλλά και πλήρης Καραμανλής δε νοείται χωρίς , τουλάχιστον πλήρη ΝΔ, έστω και ως πλήρες υποσύνολο μιας νέας ολότητας μεταπολίτευσης.
Η περίπτωση μη έγκαιρης παρέμβασης ή ατολμίας Καραμανλή οδηγεί με βεβαιότητα στο πιο ασφαλές τέλμα έλλειψης προοπτικής, οριστικά μη αναστρέψιμο πια ακόμα και με 100 Καραμανλήδες.
Είναι δε αμφίβολο αν η ελληνική «τράπουλα» θα ξαναβγάλει τότε νέους «ρηγάδες» , εκτός αν αντικατασταθεί όλη με άλλα διεθνοποιημένα « matrix».
Σε κάθε περίπτωση, τον Ιούνιο στην κυριολεξία όλα επανεξετάζονται και στο μεταξύ:
1) τα λουκέτα των επιχειρήσεων στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και στην ακριτική επαρχία , αυξάνονται , μη αντέχοντας, με συνεχώς μειούμενο τζίρο, αφενός την φορολόγηση και εισφορές αφετέρου και την ελαχιστότερη ακόμα δανειοδότηση.
Αυτό είναι ακόμα στο στάδιο του ερωτηματικού!
Το ζήτημα είναι με τι κόστος θα επιτευχθεί και ποιο αποτέλεσμα!!
Ο γόνιμος προβληματισμός
